qsq on fait pour nager...

Because we couldn't find a nice indoor swimming pool. We were obliged to swim in this outdoor piscine. Horrible of course. But well, as I am used to adapting myself to local situation, this time I could as well.
Nu na 2 weken rondtrekken zit het er weer op. Terug in Tana kijk ik terug op 2 weken vakantie op madagaskar, en dat is nog lang niet genoeg. Dus ik probeer in januari nog eens wat tijd vrij te nemen. Maar of ik dan nog sinterklaasliedjes in de taxi brousse zing lijkt me sterk....
bueno, tengo aun 2 meses en Madagasikara. Y lo mejor es que la mitad sera de vacaciones, como una q tenia hace una semana.. mira la foto...
Pues al fin de enero vuelvo un poco a holanda.. pero no quedo mucho, no me gusta el invierno alli.. hace frio sabes.
Alors.. aunque je connais personne que parle seulement le francais, quand meme je les ecrits quelque chose en ce langue.. c'est possible un jour une malgache perdu se trouve sur mon blog, alors, il faut vous permettre de pouvoir lire aussi.. bon rien de nouveau ici. il y a 5 semaines de bouleau, et apres c'est de vacance total. Et aussi il y aurrai la fete Malagasy en holande en fevrier, de mon avis. on vera si il y des malagasy la bas... ca sera bien..
Ok, mazoto humana, et mandriapiono.... ioooo

Nog steeds weinig nieuws uit Madagaskar. Het regenseizoen leek even te zijn begonnen, maar is ook weer gestopt. Op een iets te hectisch festival heeft iemand kans gezien mijn telefoon uit mijn broekzak te wippen, maar een troost, ik was bij lange na niet de enige. Morgen hebben we een vrije dag voor allerheiligen, en zouden we natuurlijk naar de familietombe moeten togen, maar ik heb hier geen familie, dus dat gaat niet lukken. Wel even rust. Net als over 2 weken. Dan even het land in, nog geen idee waar naar toe, maar dat komt wel goed.
En de krokodillen, die moet je hier op een farm gaan zoeken.. En ze geven nog een lekker stukje vlees ook.

Pas des nouvelles de ici. Je suis toujour a Tana et le seul chose que j'attend maintenant, ce sont les vacances en novembre. Alors il y a encore un peut de temps avant de relax.

But anyway still alive in Tana, after a pretty serious accident out of which the 5 of us came out without any physical damage. Zanahari was with us this time it seems.

A la foto todavia tana. Se ve que las promociones comerciales et la gente pobre que nunca podra se comprar algo de eso, se encuentra lado al lado. Pero la razon de poner la promocion en este lugar es probablemente porque asi no se ve tanto las favelas de Tana. Un poco mas adelante han construido un mercado de flores para bloquear la vista a este misma favela cuando los juegos olimpicos de las islas del ocean indien estaban aqui.

Genoeg typische dingen weer op deze foto. De was wordt op het gras te drogen gelegd. Een klein dijkje vormt de toegang tot een wijkje dat zo ongeveer in het water ligt, en dan is het nu nog de droge tijd. Een stalen brug is onder de spoorlijn geknutseld toen ze daar water onderdoor af wilden voeren. En waarschijnlijk staat het reclamebord daar om het zicht op de sloppenwijk erachter de blokkeren. Een stukje verder hebben ze daarvoor zelfs een hele bloemenmarkt gebouwd.

Lege flessen

Na een leuk feestje bij ons thuis in Antsakaviro, moesten de lege flessen teruggebracht worden. Zie hierboven het resultaat. Kortom, ik ben weer terug in Tana en de lente staat voor de deur. Mistige ochtenden en zonovergoten middagen bepalen de stemming hier nu.

zadkine

Wonder where I'm now...

Reraka be

Azafady that I haven't written for a while. Check the picture above, that's probably why. And maybe that social life for me in Tana is getting bigger and better.
As you can see now, works are advancing a bit more obvious now, even when you cannot see the activities inside anymore.
Soon I will leave for 2 weeks to Holland to relax a little bit and marry my brother. I am looking forward to that. For now I leave you, see you in Nederland or back in Madagasikara. Veloma.

Manambato

Nog nieuws? Vraagt iedereen me hier elke dag. En netjes zeg ik dat er niks nieuws te melden is, en daarna komen de verhalen los.
Hier in Tana is het vooral werk, maar afgelopen week heb ik de kans gezien om 2 dagen weg te gaan.

Richting kust zagen we hier en daar een vrachtwagen in een rijstveld liggen of een container op zijn kant. Het is ook niet de makkelijkste weg. Op een bepaald punt ga je in no time een kilometer omlaag. Daarbij is het wel de enige verbinding van de havenstad naar de hoofdstad.

Na nog een keer met de auto op een bruggetje klem te hebben gezeten zijn we met de boot naar een natuurreservaat gegaan. ’s Ochtends bij het ontbijt zaten de maki’s al overal om ons heen om de bananen van tafel te grissen en de jampot leeg te likken. Brutale beestjes zijn het.

Tsaratsara

Ayer, de putamadre. En el famoso bar Le Glacier tocaba Jaojoby. Sabes, el grupo mas famoso de Madagascar. Bueno, no conocen, pero son buenos. A parte de eso hay mucho nuevo en mi vida Malagasy. Tambien porque casi nunca escribo en espanyol. Es que empieza ser imposible de satisfechar todo el mundo en mi vida internacional. Es asi. Azafady.

Lo nuevo es que de ahora mi trabajo incluye todo las actividades en la construccion de la planta de energia. Ademas hay 2 viejos en el equipo para hacer todo el trabajo. Ya han llegado 2 motores y empieza el trabajo mecanico. Mi vida es trabajo aqui, por eso escribo de ello.

La semana pasada he podido salir un medio dia de la pinche ciudad aqui. Como vez en la foto, es un poco diferente la campanya de Mada. De verdad es otro mundo. En Tana hay de todo, pero alli el transporte es como en la foto y solo a veces pasen los extranjeros con los coches 4x4. Sino es imposible de miar tranquilamente, porque no hay un solo lugar en que no viva nadie. Y claro, siempre hay arroz.

Bueno les dejo. Manrapiono. A la prochaine.

Maybe, only maybe I was wrong having these positive reflections on the local President here in Madagaskar. Still his words are saying what I like to hear, at least partly, but as other information is coming to me I feel his real intentions are not as good as they may have seemed. After winning the referendum that literally divides the country in a different way than before, Ravolomanana has literally divided the country to rule. So it seems that slowly, but surely he draws his plan together.

La foto: yet another picture of Tana. The city I never seem to leave for more than a couple of hours. And winter started here. Cold nights and warm days for us now.

Miasa, miasa, altijd maar miasa.

Immer an die Arbeit
Working, working, always working
Trabajo, trabajo, siempre el trabajo
Le bouleau s’arret jamais

But we made it up to this level now. And we are only starting. It would only be so typical to build a plant like this, and in the end it is the local client who may not be able to supply it with fuel. We’ll do our best...

This is the way electricity is being brought to Madagaskar. 6 flights of the second largest Antanov airplane in the world are bringing currently the power engines from La Reunion to Ivato airport near Antananarivo. After that, the maybe even riskier business of transporting them through downtown Tana will start. As there is not a single street flat here, and the roads are never wider than just 2 taxi-be’s, that is going to be a huge challenge. We'll see how this story ends

Well for the rest of it, I am back in Tana doing my work as a civil supervisor on the construction of this controversial power plant. It will bring electricity to many people, but it comes with a cost that not everyone here seems to know. The costs are not that obvious and direct maybe, but the situation is clear. The plant is being built in the middle of a neighbourhood because the client wanted it to have next to their drinking water plant. It runs on heavy fuel and this needs to be transported from the port at 500km from here. Up to you to fill in what are the dangers and difficulties of all this.

Echt verschrikkelijk om twee weken weg te zijn uit Madagaskar. Zie hierboven wat je dan zoal mist. Maar het was natuurlijk wel goed om even niet 6 dagen per week te werken, niet elke dag in het stof van de bouw rond te lopen en niet elke dag frans te praten.

En het was goed om in Mozambique wat Nederlandse vrienden op te zoeken. Vanuit Maputo zijn we naar het noorden gereden, en in Tofo hebben we wat gedoken. Al ben ik niet op whalesharks of dolfijnen gestuit, het was toch een mooie ervaring, en er is veel gelachen. Altijd goed.

Daarna was het tijd voor een langzame terugreis. Eerst via Johannesburg, een metropool waar je van je auto de kroeg in stapt, en van de kroeg weer in de auto. Maar dat geeft je wat meer ballen om eventuele hijackers bij stoplichten omver te rijden. Verder is het er rustig, maar ik had wellicht liever een ander deel van zuid afrika gezien. Dus is ik was eigenlijk blij dat ik weer in het vliegtuig terug naar mijn geliefde Madagaskar stapte. In Toalagnaro, ofwel fort dauphin was het echt goed toeven. Hoewel het toerisme tegenwoordig wordt overruled en weggepest door de mining business, is er toch nog wel iets van het natuurschoon over getuige bovenstaande foto.
Daarna was het helaas weer tijd om terug te gaan naar Tana en het neergelegde bijltje weer op te pakken. Daarover later meer..

This photo shows in summary part of my life in Tana. Looking through the windscreen of an old Peugeot 504 with DVD player installed, I see old 2CV taxis, people carrying anything on their head, even if this is bigger than themselves, and watching the last sunbeams before sunset hitting the hillsides of downtown Antananarivo.

There is more about my life, but to tell you would mean talking about my work. I try to avoid this in this space as much as possible. CU.

La Fatigue

Langzamerhand is alle surplus energie uit mij weggestroomd, en kom ik niet meer tot het neerkloppen van spitsvondige stukjes op de blog. En nu heb ik nog een fysiek veel minder intensieve baan dan de meeste mensen hier. Ik sjouw niet de hele dag rond met een zak houtskool op mijn hoofd; ik ren niet achter auto’s aan die optrekken in de file om mij een krant, zonnebril, lampje, schoonmaaklapje of andere toevallig verkregen artikelen te verkopen; ik hoef niet met uiterste precisie in de taxi-be te springen, ik hoef geen te slopen krukassen met een hamer in stukken te slaan. Kortom ik heb het eigenlijk erg makkelijk. Toch zie ik langzamerhand uit naar een vakantie. En die komt er. Voor mij wel. Over 2 weken zit ik ergens in een dorpje in Mozambique met allerlei vrienden uit NL die dan gedeeltelijk toevallig, gedeeltelijk precisieus gepland, ook daar zijn om met een verdwaalde whaleshark te zwemmen en met de duikcursus ook tot werkelijke lichamelijke vermoeienis te komen.

Dreams

It would be nice to live in a country where I am not judged by the colour of my skin, but by the contents of my character. This is not to be found in Madagaskar. At first sight people approach with great respect any friendly welcomes all white or slightly red skinned primates. You could think it is nice of them, but in fact this is still a trace of humiliation performed by my fellow pink skins over the last hundred years and still I find them shouting at workers whilst turning to me smiling friendly.

This can be called racism, kolonialism, fear, lack of social abilities, effective management qualities, I don’t know. It does work it seems, as malagasy tell me that if they are not shouted at once in a while, they will take advantage.

God

-Jij bidt niet!? Hoe doe jij het dan? Ben je niet gelovig? Ik snap het niet. Hoe kan dat?

-Nou, ik heb niet het gevoel dat ik ongelovig ben, maar ik bid niet, en ik geloof niet in een bepaalde religie. Ik kan in allerlei geloven wel een gedeelte volgen of geloven, maar dat sluit voor de religies meteen al uit dat ik erbij mag horen.

-Hoe denk je dan dat dit allemaal gekomen is? Toeval? Kijk nou eens goed. Dat is toch zelfs van het toeval teveel gevraagd.

-Jawel, maar ik zeg ook niet dat ik het antwoord op alle vragen heb, maar ik denk dat religies die vragen net zo min beantwoorden. Dat zijn voor mij slechts afspraken tussen mensen en dat staat in veel gevallen net zo ver af van god, als je het zo wil noemen, als ik.

En hoe rijm je dit dan met het feit dat we vorige week nog geesten hebben staan uitdrijven van de oude tombes. En hoe zit het met het geven aan de fantomen van elke eerste slok uit een fles. Dat zijn toch net zulke systemen als de religies. En ik zeg niet dat er niks van waar is, maar ik denk dat als veel mensen ergens in geloven, het sowieso waar wordt.
-Laten we er maar niet op doorgaan, we komen er toch niet uit. Ik blijf bij mijn standpunt, en jij bij het jouwe.

Toch gek. Deze zelfde week kreeg ik een e-mail van mijn ouders over de kloosters van dezelfde orde als waar een familielid bijhoort. En dat wil dus eigenlijk zeggen dat de invoering van het katolieke geloof hier mede hierdoor is bewerkstelligd, en nu kom ik zeggen dat ik dat weer niet geloof. Inderdaad we komen er niet uit, maar zo houden we ons bezig.

Although this picture seems to be taken somewhere in southeastern asia, it is not. I am still in Madagaskar, so that's where it is. But even with the amount of ricefields available, here they still need to import rice sometimes. They just eat too much of it.

Eindelijk even de stad uit. Wel naar een andere stad. De cycloon die hier een dorp van de kaart heeft geveegd, of eigenlijk is het op de kaart blijven staan maar in het echt is er weinig van over, voorkwam een tochtje naar de kust. Dat komt zeker nog. Gelukkig is Antsirabe erg anders dan Tana. Taxi’s zijn er vervangen door de pousse-pousse en het is lekker overzichtelijk klein.

We laten ons dus gewillig vervoeren door een blootvoetse pousse-pousse chauffeur. Ik heb het zelf ook even geprobeerd zoals je kunt zien, en om eerlijk te zijn is het fijner om het te besturen dan om er in te zitten. Na een toer door de stad was mijn rug namelijk zo beurs gebeukt dat ik het nu nog voel.

De reis alleen al was de moeite waard. De eeuwige rijstvelden worden afgewisseld door, door euh, eigenlijk worden ze helemaal niet afgewisseld. Er staat af en toe een graftombe naast, of er ligt een taxi-brousse op zijn kop in, maar echt ophouden doet het niet. Het is ook wel nodig hier want het gemiddelde rijstverbruik is een halve kilo per persoon per dag. Ik heb dan ook nog nooit een malagassisch bord leeg kunnen eten.

Check nog even de foto van de vorige keer hieronder. Het heeft meer in zich dan je misschien denkt. De kerel die de kop van de zebu vasthoudt heeft een T-shirt aan dat je over de hele wereld kunt vinden vlak na verkiezingen. De zittende president heeft een jaarproductie shirts laten drukken, en nu loopt dus de halve bevolking erin. Het shirt van de andere gozer heeft ook wel iets typisch. De betekenis van de engelse tekst die erop staat is waarschijnlijk voor hem een raadsel, hoewel hij het er best eens mee eens zou kunnen zijn. Ook dit kom je overal tegen waar men geen engels spreekt.

Zebu

(Nederlandse lezers: scroll down)

Para mi era la primera vez. Una ceremonia para envelopar los muertos y transportarles al cementario, una ceremonia verdadera Malagasy. Al inicio han llegado con un pollo, para sacrificarlo y asi correr los fantomos. Pero eso no es suficiente. Es importante que se sacrifica un Zebu - como una baca con un pequeño cerro a la espalda.

Pues, eso significo que yo me voy al abattoir (que’es-ce que c’est ça en Espagnol??) para buscarme un buen Zebu. Alli nos miran todos los Zebus un poco inquietos, porque saben porque hemos venido. Después de muchos peligros en el mismo abattoir, nos hemos comprado un Zebu, y el sale por su ultimo viaje. No vuelvo religioso, pero me hizo pensar de un tio que hizo lo mismo unos 2000 años atras.

Llegado al proyecto el zebu trata de escapar de sus “torredores” una vez mas, pero despues parece que acepta su distino, o bien lo han dado una patada fuerte.

Porque la tomba tiene inscripciones en Arabe, se han buscado un imam musulman, y por eso tambien el zebu tiendra que sangrar a la muerte. Bueno, al fin no es la experiencia mas limpia de mi vida, sino era interesante. Despues de cortar el cuello el zebu se mueve un poco mas, y se muere. La gente del abattoir lo cortan en pequeños pedazos y la gente toman unos. Al fin la gente del barrio vienen para pedir un pedazo tambien. Pero al momento que parece que no hay suficiente para todos, el chaos empieza. La desesperacion de la gente para obtener un poco de carne muestra la pobreza que hay aqui.

Para mi era una experiencia para conocer esta cadena de buscar, comprar, sacrifiar, repartir y comer un animal como eso. Solo me falta cocinarlo yo mismo, pero tengo un poco en el frizor.

Eso era solo una experiencia aqui, pero bueno, sera lo mas extraña hasta ahora. Pero si estan interesados, vienense a Madagaskar, es “vraiment extraordinair” aqui. ChR

La foto muestra lo tipico de muchas lugares. El que tiene la cabeza del Zebu tiene una camisa del presidente que el ha repartido antes los elecciones. El otro en la foto tiene una camisa tipica que dice algo que el no entiende, aunque en este caso puede ser que lo quiere de verdad. La gorra que tiene se puede bien utilisar para llevar la carne del zebu.

[Parece que me estoy perdiendo un poco el español. Es el idioma que se sacrifica primero al momento que entran el malagasy et el frances al mismo momento]

[NEDERLANDS]

Bultrug??

Op de bouwplaats zijn we toevallig gestuit op een aantal graftombes met arabische opschriften uit het jaar 1928. Volgens goede malagassische traditie moeten deze opnieuw in doeken gewikkeld worden en vervolgens naar een ander graf verplaatst worden. Dit kan niet gebeuren voordat er een offer is gebracht, enkele wijze woorden gesproken worden en wat rum of whiskey om de tombes gesprenkeld wordt.

Nadat de eigenaar van het terrein is op komen dagen met een haan om te offeren, lijkt het mij beter om de traditie te volgen en een zebu te gaan halen. Een hele ervaring kan ik zeggen.

Omdat er niks van te voren verteld is, moeten we hals over kop een slachthuis in de buurt vinden. Aldaar gekomen kijken de verwilderde zebu’s ons aan met de wetenschap dat we niet gekomen zijn om ze te aaien of een mooi belletje om te hangen. En aangezien in Madagaskar de dieren redelijk vrij rond lopen om vervolgens door de “superieure” mensen gevangen te worden, was het nog een redelijk gevaarlijke onderneming. Een van de dieren ontsnapt namelijk aan een vangstpoging en komt recht op ons af terwijl wij druk aan het afdingen zijn voor een goedkoop stukje vlees. Als de koop rond is gaat mijn nieuwe aankoop lopend onderweg voor wat zijn laatste reis zal worden. Ik kan niet onderdrukken hem af en toe met een houten kruis op zijn rug te hallucineren. Uiteindelijk was ook dit een oneerlijke strijd, maar hij heeft zijn beulen onderweg nog wel een paar keer flink weten te raken.

Eenmaal weer op de site is de imam klaar om de ceremonie bij te staan, en ook de meta-fysisch-astrologische priester is paraat. Het dier werd op een steen gelegd, waarna hij nog even een kwartslag gedraaid werd na onenigheid over de richting van Mekka, en zijn hals doorgesneden zodat hij dood bloedt.

Vervolgens kunnen de lichamen uit de graven te voorschijn worden gehaald en worden de stoffige restjes botten in nieuwe versierde lakens gewikkeld. Ondertussen wordt aan de andere kant de zebu in kleine stukjes gehakt en gesneden. Na deze douche van bloedspetters kunnen de stukken oneerlijk verdeeld worden. De mensen die op de site hebben gewerkt en moeten werken krijgen een groot deel. De mensen die mij persoonlijk kennen eigenen zich als vanzelfsprekend zich een nog groter deel toe, en vervolgens is het de beurt aan de mensen uit de wijk. Een lange rij vormt zich, en na een hele boel gesteggel en uitdelen komen ze erachter dat er waarschijnlijk niet genoeg is voor iedereen. De rij wordt tot een grote scrimmage waarbij ik bang ben dat er nog kinderen verdwijnen in een gat in de grond. Achteraf klaagt in ieder geval niemand daar over, wel dat er wat vlees in is gevallen, maar ik ga er vanuit dat dit van mijn eigen zebu is.

Uiteindelijk heb ik dus de hele keten meegemaakt. Het uitzoeken, kopen, offeren, verdelen en eten van een enkele zebu. ’s Avonds hadden we namelijk nog een kleine barbecue in een dorpje verderop. En ik heb nog steeds wat van hem in de vriezer liggen. Dus het zelf klaarmaken van mijn eigen zebu gaat er ook nog van komen…

In English?

I have to correct some of my positive reflections on the local president. His style is very progressive, but sometimes this has disastrous effects on a small scale. The accident I wrote about in my last posting in which a little child was killed, was actually caused by the presidential colonne. And just before we saw the accident, we saw this colonne racing through town as usual.

In the meantime I exchange ideas about worldwide issues through the internet, which is a very useful tool that has developed from the same source as many of global problems we discuss on it have. Finding a solution for those issues is sheer impossible, but discussing them has not harmed me yet. In the end everyone has their own responsibility, but together this should add up to complete responsibility for all actions performed by human beings. In the actual situation many things are not taking into account however.

When you buy Colombian bananas in Belgium this means you have to pay for the transport, but you also should account for its pollution. Also you are responsible for the income of some people in Colombia, and maybe in a way you are agreeing with the political situation of Colombia, because of the way these incomes are distributed. I know it is not simple to keep track of all the products you buy, either privately or professionally. Because often professionally used products are often seen as a responsibility of the boss, or only checked for economical value. The value of these products however is probably significantly higher than it is for privately bought products. The interlinkage to other sectors and other political, social or ecological influences is bigger as well. So help me out. Who is taking this responsibility?

I don’t think it helps for me to have energy saving light bulbs in my house, while I am building a power plant to be run on heavy fuel. At the same time this power plant is likely to be a lot cleaner than the pollution of the local trucks, busses and cars in Antananarivo relative to their energetic values.

I don’t think I will give an answer to any question here. But I just want to point out some of the, maybe philosofical, problems that I come across living here.

Buying local wooden products supports local economy, makes that someone can make a living. It saves out transport, but it potentially damages the unique environment of Madagaskar. So there is no perfect solution. But deciding to not even think about it because of that is a potentially bigger problem.

Aso

Het is toch elke keer weer geinig; een nieuwe taal. Vooral de vrije associatie die zich een weg baant op zoek naar de uithoeken van het talencentrum van de hersenen. En je komt soms op donkere plekken van verlaten woorden uit bijna vergeten talen terecht. Zeker een taal als het Malagasy geeft mij de aanleiding om mijn hersenen dit spelletje te laten spelen, omdat er anders helemaal geen houvast is om de woorden te onthouden.

Een paar voorbeelden: sorry of alstublieft is hier “azafat”, de link met de palestijnse vredes-terrorist is snel gemaakt. Als je niest zeg je zoiets als “vilain”, wat in andere talen niet als erg vriendelijk beschouwd kan worden. Brood spreek je hier uit als “mof”, terwijl die juist zorgden dat er een verder onbeduidende periode, helemaal geen brood op de plank was. Één is “Iray”, maar het is lastig om de link met de arabische muziekstijl te rijmen.

Dit is maar een greep uit de stortvloed aan taal die je hier toegeworpen krijgt. Misschien is het probleem dat ik me er voor open stel. Ik heb namelijk nog geen fransman ontmoet die ook maar een woord Malagasy over zijn lippen krijgt. De lippen van een Malagasy over hem heen krijgen, is overigens meestal geen enkel probleem.

Nu terug naar de foto. Het is duidelijk dat het tijd wordt om de rijst te oogsten. En gelukkig voor de eigenaar van de velden op de foto, hoeft hij geen duikbril te kopen om dat te doen. Net buiten de stad staan de velden onder een flinke laag water na de overvloedige regenval in het hele land van de afgelopen maanden. Hier in de stad valt het dus blijkbaar mee. Het mooie is dat de foto is genomen op nog geen 5 minuten van mijn huidige residentie. De rijstvelden zijn hier een aangename afwisseling in de naar uitlaatgassen stinkende stad.

Daarmee heb ik dan ook een van de weinige minpunten van Tana aangekaart. De luchtvervuiling. Alle renault 4tjes, 2Cvtjes, oldtimer peugeot, mercedes of suzuki stadsbussen maar ook kneitergrote SUV’s zorgen ervoor dat je af en toe je raampje dicht draait, al schijnt de zon nog zo lekker. Het verkeer zal voor menig Nederlander nog wel meer zorgen met zich mee brengen. Het is hier namelijk normaal om op de weg te lopen, en dat lijkt echt heel vaak tot gevaarlijke situaties te lijden, maar dat is maar zelden het geval. Al heb ik ondertussen al wel een slachtoffertje geteld van een ernstig ongeluk. Het probleem was dat er geen gaten in de nieuwe weg zitten, en er dus met volle vaart overheen gereden wordt. En de voetgangers zijn daar nog niet aan gewend…

Indri(ngers)

Een overwinning. Nog net binnen de vier weken is het me gelukt om me als echte Gasy voor te doen. Bij de ingang van het Andasibe park zijn we naar binnen gedrongen om ons aan de indri te vergapen. Aangezien mijn begroeting in de lokale taal al aardig loopt vraagt de kaartverkoper of ik Gasy ben. Ik zeg nog neehee op zijn malagasy en mijn rode neus zou me toch moeten verklappen, maar hij vindt het al leuk genoeg. Dus nu betaal ik ineens 25 keer zo weinig. Niet dat ik het meteen doorhad, maar mijn Malagasy gids nam het stokje over en lulde zich vervolgens makkelijk naar binnen, een schaterlach onderdrukkend.

Dan begint de tocht. Over gebaande paden, houten bruggetjes en vervolgens wel echt door over de natte grond van het regenwoud. Gelukkige bijkomstigheid is dat het eventjes niet regent, zodat we droog op zoek kunnen naar de Indri, ofwel de Babakoto. Natuurlijk zitten er hier en daar de onvermijdelijke enorme spinnen, maar daar kijk ik ondertussen nauwelijks meer van op. Terloops wijst de parkgids een plant aan die hypertensie tegengaat, en vervolgens komen we langs nog een lading mij onbekende plantvormen, die schijnbaar alleen op Madagaskar voorkomen. Ik moet toegeven, de vormen komen mij wat ongewoon voor

Na een uur als een gek door het regenwoud razen, hebben we nog steeds geen indri gezien. Blijkbaar heeft deze familie geen zin. De 2^e familie die we zoeken, hebben we echter binnen no time gevonden. Vader en moeder met hun 2 kinderen halverwege een boom. De ouders vertrekken snel hoger de boom in, maar de kids willen nog wel even een vlooi/vecht/streel-toneelstukje opvoeren, waarna ook zij de boom van hun ouders op zoeken.

Prachtig natuurlijk dit stukje evolutie dat Darwin ooit nog eens heeft doen sidderen. Jammer is alleen dat je vervolgens naar een restaurant gestuurd wordt waar echt werkelijk geen sprankje lokale cultuur of natuur te bekennen is, en alleen maar verveelde vazaha hun roodverbrande huid komen showen. Maar laat ik het daar niet teveel over hebben

De indri vinden is natuurlijk leuk, maar de jacht is, als zo vaak, leuker dan de vangst. De reis door dit land van rijstvelden is prachtig op zich. De rode aarde steekt prachtig af tegen de groene of gele rijstplanten. En als de zon even doorbreekt ziet het er lekker uit hier op Madagaskar. Ook is het voornemen geboren om nog een keer een pouspous-race te houden. Elke kleinere stad dan Tana blijkt hier een systeem te hebben van deze 1 Mk machines, oftewel een mannetje dat een wagentje met een stoel erop vooruit trekt. Dus je kunt je bij mij inschrijven voor een toernooitje.

In een van deze steden beleefde ik ook onze eerste aanrijding. Maar gelukkig klaagde de aangeredene nergens over. Hij had ook gewoon op de stoep moeten lopen, of op zijn minst even op moeten letten toen er een grote vrachtwagen ons tegemoet kwam. Er was simpelweg geen plaats voor hem op de weg, en wij konden niet meer op tijd volledig tot stilstand komen.

Dan de terugweg. Er was even een verkeerde berekening gemaakt, en dus te weinig benzine in de tank gegooid. We hadden geen rekening gehouden met het bergachtige landschap. Het Merina volk komt blijkbaar niet vaak genoeg van hun hoogplateau af. Dus ergens halverwege staan we zonder diesel. Maar niet getreurd, er is een klein winkeltje iets verderop, en 300 meter terug staat een vrachtwagen. De chauffeur daarvan is zo vriendelijk om ons voor schrikbarend hoge prijzen wat van zijn brandstof te verkopen, maar we kunnen weer verder.

Zo komen we toch ’s avonds weer in Antananarivo. De feesttenten worden alweer afgebroken nadat de inauguratie van de nieuwe ringweg een nieuwe traditie heeft gecreeerd. Dat wil zeggen dat er nu elke zondag feest is op de nieuwe weg. Je moet er maar opkomen.

Extraordinaire

De natuur is hier zijn eigen gang gegaan, en hoewel het niet direct opvalt, is het wel duidelijk als je iets beter oplet. Bomen zijn gewoon bomen, en vogels zijn vogels. Maar de meeste vormen heb ik nog niet eerder gezien. En tot nog toe ben ik alleen nog maar in de stad geweest. Dat belooft dus nog wat. Dan de spinnen. Die maken toch wel indruk. Alsof ze hun webben vingerhaken en met lijven zo groot als een mp3 speler. Tussen alle electriciteitsdraden of bij ons naast het net opgeknapte kantoor kun je ze vinden. En als er eentje in je nek valt schrik je toch even.

De kakkerlakken in huis zijn overal ter wereld hetzelfde. Je hebt de kleine en grote variant, en ik kom ze hier allebij tegen. Maar niet overdreven veel, dus niks aan het handje. Af en toe komt er een kleine lizard de woonkamer binnen gekropen, maar die doet alleen de vliegen kwaad. Verder vliegen er nogal kleurrijke vogels in de tuin met takjes in de snavel. Het is hier namelijk altijd voorjaar.

La naturaleza de Madagaskar se puede llamar especial por lo menos. Los pajaros, los arboles, las arañas; todos son diferente de lo que conocia. Las arañas mas grande de las que conozco, los arboles tienen formas mas graciosas. Los pajaros tienen mas colores que las palomas de la plaça Catalunya y ademas de vez en cuando se encuentra un lizard. Unico las cucarachas son las mismas de siempre. Estas estan gañando la batalla de sobreviviencia.

Madagaskar’s nature is something special. Even though I have not yet left the city of Antananarivo, I find myself in a completely new environment. Still trees are trees, and birds are just birds, but if you take a closer look, it is obvious you have never seen these shapes before. Especially the spiders have surprised me. The web they make is yellow and amazingly strong. The spiders themselves sit in them without moving for hours with their bodies as big as an MP3-player. Only the cockroaches are the same as everywhere.

Macrogaskar

(This is a multilangual message look further down for your language. Messages are not identical though.)

(Eso es un mensaje en varios idiomas. Mira abajo para el tuyo. Los mensajes no son identico, pues saber mas idiomas es saber mas)

(Dit bericht is opgesteld in verschillende talen. Zie hieronder voor je favoriete taal. De berichten zijn echter niet identiek. Het kennen van meerdere talen geeft meer informatie)

Despues de haber vivido un buen tiempo en un hotel entre todos los “hommes de affaires” y turistas, por fin vivo en mi propio pequeño palacio en Ankadivato, un barrio de Antananarivo, Madagaskar. Se nota aqui que algo ha cambiado en los ultimos años. El nuevo presidente Ravalomanana ha invitado a gente de todo el mundo para hacer negocios y estudios, pero siempre a sus condiciones.

Unos ejemplos.:
McDonalds quiso entrar en Madagaskar, el presidente les negó, pues no hay McDonalds aqui.
Yo mismo hago un trabajo para Wärtsilä de finlandia con ayuda del gobierno holandés, para hacer un central termico de 40MW.
Un equipo de una empreza tunizina hace un estudio para un parque tecnologica.

Ravalomanana, de president van Madagaskar, voert een echte verdeel en heers politiek. Overal vandaan komen de bedrijven en organisaties. De chinezen leggen wegen aan, uit canada en zuid afrika komen mensen om mijnexploitatie te beginnen, nederlanders bouwen een electriciteitscentrale, fransen bouwen bruggen. En al deze projecten worden in nauwe samenwerking met de lokale bevolking gedaan, zodat de kennis niet weg is als de buitenlanders weg zijn.

Diezelfde president heeft ook zijn gelijk gekregen in onderhandelingen met de wereldbank. Madagaskar kan best wat steun gebruiken van de internationale gemeenschap, maar dan moeten we wel zelf het gebruik ervan regelen, was zijn redenering. En de wereldbank ging zowaar akkoord, ongewend als ze waren aan een doorgewinterde onderhandelaar als counterpart in plaats van een corrupte over het paard getilde militair, zoals in vele afrikaanse landen en zo ook voorheen in Madagaskar.

Changes in recent years for Madagaskar are obvious for its people. For me this is impossible to see, as I landed 3 weeks ago on Ivato airport. The last 5 years Ravalomanana has started up many developments. Roads are being improved, international companies and organisations are invited to invest in the country. It may look sometimes like a sell-out but it seems to be better organised than many would expect. Although Madagaskar is still obviously a very poor country, these developments are very positive, as far as I can judge after a short time in the country. The poverty in Antananarivo is shown most obviously from the beggars in the streets around the top-range hotels; young bearfooted mothers with dirty little kids tied to them with a cloth, coming up to every vazaha around. On the other hand there is the vast hooker population that make you think every second woman in Tana will sell her body. More subtile is the recognition of everyone’s eager to make sure they can offer you all the services you need. This can sometimes be a little disrespectful to other people around, because it means also they want to take over someone else’s work.

Anyway I find the Malagasy a joyful and hardworking bunch of people with a possibility to grow to be a successfull nation. The eternal smile on many faces, even if they are nearly killed on the road by a car, is still a good thing to come across. Furthermore, the people on the plateau have the luck to live in relatively moderate climate with lately a lot of rain, but with a temperature of over 20 degrees and under 30 daily that is just good to fertilise the country and refresh yourself.

Venga, ya esta con todo esta filosofia politica. La proxima vez sera un poco mas alegre y pensando en los detalles de la vida aqui.

That’s enough macro-political non-sense, next time some more details of the daily life.

Dat was het weer voor deze multilinguale macro politieke beschouwing. Volgende keer wat luchtigere details van het dagelijks leven.

Tsy milla

Sigaretten, plattegrondje, frans tijdschriftje misschien?? Of een paar inheemse champignons dan, echt niet. Ik heb ook de New York Times van vorige week donderdag. Bon prix, echt waar. Nee bedankt, tsy milla, niet nodig. Azafat, sorry.
Lelikale, flikker nou toch eens op.
En sorry ik geef geen geld omdat je kind en vies bent. Klinkt misschien lullig, maar als je volhoudt al helemaal niet. Als ze eenmaal de hand ophouden dan houdt dat nooit op. Dus Ok say, c’est suffit.
Die man met de mismaakte handen had wel een goede dag vandaag. 5000 Ariary, ofwel 25000 Franc Malagasy, en dus bijna 2 Euro. Da’s een goede vangst. Maar de social security is hier dan ook niet zo erg goed geregeld.

Naast de lokale bedelstaf is er verder een breed scala aan dingen om je mee bezig te houden hier. Zo heb ik vandaag een koelkast gekocht en voor een erg patserige Nissan pick-up afgedingt. Ik ben natuurlijk wel de ex-pat hier, al denken de dames in het hotel dat ik Tom Cruise ben, wie dat dan ook moge zijn.

Vanavond mijn laatste avond in dat hotel waarna ik morgen mijn nieuwe huis intrek. De gordijnen worden nu gemaakt en vanochtend is er op een of andere manier schoongemaakt. Dat gaat goed dus.

De meeste van deze dingen regel ik met Harisoa-Fidy, een gouden vangst kan ik wel zeggen. Ik had haar al in Nederland via internet ontmoet en blijkt nu overal voor inzetbaar zonder dat ik er maar om vraag. Dankzij haar heb ik al veel dingen erg snel geregeld. Ook ben ik als haar grote broer opgenomen in de familie, en haar vader en moeder zijn ook oké, bovendien wonen ze op loopafstand van mijn nieuwe stulp.

Daarnaast is er natuurlijk Thierry de chauffeur. Hij was vandaag niet zo blij om te zien dat ik een auto wilde kopen, want dat zou hem flink wat inkomsten schelen. Bovendien zou hij zelf ook wel een auto kunnen regelen, met daarbij natuurlijk wat inkomsten voor hem zelf. Zeker nu zijn vrouw net van hun 4e zoon is bevallen zijn alle extra inkomsten welkom.

Ondertussen zijn ook de werkzaamheden op Mandroseza begonnen. Er wordt flink gesloopt en vandaag heb ik iemand om wat klusjes in mijn nieuwe office gevraagd. Ik ben er tevreden onder nadat ik vorige week nog enigszins bezorgd was over de manier van werken hier. Dat is het weer voor even. Check de foto. Die is genomen vanaf de heuvel van het oude koninklijk paleis van vóór de kolonialisatie. Tja dingen zijn nu eenmaal anders op Madagaskar.

On my own

Zo ligt de site er nu nog bij. Hier moet dus in no time een 40MW electriciteitscentrale verrijzen. En ik moet daar ook nog eens voor gaan zorgen. Vandaag hebben we ons eerste malgassisch ritueel uitgevoerd om mijn nieuwe office in te wijden, en de fantasmen uit te jagen. Lichte twijfel was er of de fantasmen wel akkoord zouden gaan met het merk whiskey dat ik hiervoor gekocht had. Veel stelde het niet voor. Een klein beetje whiskey werd tegen de muren en op de vloer gegooid, om in ieder geval genoeg over te houden om iedereen ook wat te drinken te geven.

Er zullen nog wel meer rituelen volgen. Zo hebben we een graftombe ontdekt op de plaats waar we gaan bouwen. Deze dateert uit 1928 en heeft arabische opschriften. Zie daar de bizarre mix die Madagaskar in zich draagt. En de botten moeten er dus uit en in nieuwe doeken gewenteld op een andere plaats begraven worden.

Ondertussen ben ik dus ook alleen over van onze buitenlandse invasiemacht. En moet ik me zien te redden in de lokale mañana-cultuur. Mora mora zullen ze hier wel denken, maar ik word achternagezeten door de nederlandse prestatiedrang.

Y para los que no saben holandés:

Aqui estoy en Antananarivo, Madagaskar con muchos problemas de evitar confundir el español con el frances o bien el malgach. La foto de arriba muestra la situacion actual a donde debe estar nuestro central thermico en poco tiempo. Vamos a ver como hacerlo en esta cultura de mora-mora..

No voy a poder escribir mucho desde aqui, porque la conexion de internet es pobre, como es todo el pueblo aqui. Hasta que es dificil de encontrar mujeres que no se venden o andar por la calle sin vendedores a todos lados..

Bueno os dejo.. I leave you here.. later meer.. luego mas.. y Veloma

Geland. En contact gemaakt.
Antananarivo, mijn nieuwe woonplaats, laat zich tot nu toe alleen van zijn goede kanten zien. Af en toe wat regen, veel zon, vriendelijke mensen. Wat wil ik nog meer.
Deze week heb ik nog weinig verbinding met de wereld kunnen hebben, maar dat zal in de toekomst wel wat verbeteren. Hoewel, foto's uploaden zal niet het makkelijkste zijn.

De vele verkopers en bedelaars in de buurt van het hotel kunnen flink met ons lachen, en tot nog toe is het ze alleen gelukt mij een plattegrond van de stad te verkopen. Ik houd me staande.

Maar naast deze zaken is mijn verblijf nu zeker voornamelijk zakelijk. Elke dag hebben we rendez-vous en besprekingen on site. Dat zal ook de komende tijd wel blijven, maar dan is de project manager niet meer hier, dus zal het toch minder zijn.

Het werk lijkt in beweging te komen, en iedereen doet zijn best om de president van het land gerust te stellen in zijn wens om zo snel mogelijk electriciteit te produceren.

Volgende keer meer over Madagaskar en Antananarivo.

Que bueno, unos dias en la vieja Barceloca.
A todos que salen en la foto; gracias por todo..
Dat was dus weer een fijn weekendje Barceloca.
En je ziet wel op de foto, we hebben ons goed gedragen
Y ahora: naar Madagaskar.