Miasa, miasa, altijd maar miasa.

Immer an die Arbeit
Working, working, always working
Trabajo, trabajo, siempre el trabajo
Le bouleau s’arret jamais

But we made it up to this level now. And we are only starting. It would only be so typical to build a plant like this, and in the end it is the local client who may not be able to supply it with fuel. We’ll do our best...

This is the way electricity is being brought to Madagaskar. 6 flights of the second largest Antanov airplane in the world are bringing currently the power engines from La Reunion to Ivato airport near Antananarivo. After that, the maybe even riskier business of transporting them through downtown Tana will start. As there is not a single street flat here, and the roads are never wider than just 2 taxi-be’s, that is going to be a huge challenge. We'll see how this story ends

Well for the rest of it, I am back in Tana doing my work as a civil supervisor on the construction of this controversial power plant. It will bring electricity to many people, but it comes with a cost that not everyone here seems to know. The costs are not that obvious and direct maybe, but the situation is clear. The plant is being built in the middle of a neighbourhood because the client wanted it to have next to their drinking water plant. It runs on heavy fuel and this needs to be transported from the port at 500km from here. Up to you to fill in what are the dangers and difficulties of all this.

Echt verschrikkelijk om twee weken weg te zijn uit Madagaskar. Zie hierboven wat je dan zoal mist. Maar het was natuurlijk wel goed om even niet 6 dagen per week te werken, niet elke dag in het stof van de bouw rond te lopen en niet elke dag frans te praten.

En het was goed om in Mozambique wat Nederlandse vrienden op te zoeken. Vanuit Maputo zijn we naar het noorden gereden, en in Tofo hebben we wat gedoken. Al ben ik niet op whalesharks of dolfijnen gestuit, het was toch een mooie ervaring, en er is veel gelachen. Altijd goed.

Daarna was het tijd voor een langzame terugreis. Eerst via Johannesburg, een metropool waar je van je auto de kroeg in stapt, en van de kroeg weer in de auto. Maar dat geeft je wat meer ballen om eventuele hijackers bij stoplichten omver te rijden. Verder is het er rustig, maar ik had wellicht liever een ander deel van zuid afrika gezien. Dus is ik was eigenlijk blij dat ik weer in het vliegtuig terug naar mijn geliefde Madagaskar stapte. In Toalagnaro, ofwel fort dauphin was het echt goed toeven. Hoewel het toerisme tegenwoordig wordt overruled en weggepest door de mining business, is er toch nog wel iets van het natuurschoon over getuige bovenstaande foto.
Daarna was het helaas weer tijd om terug te gaan naar Tana en het neergelegde bijltje weer op te pakken. Daarover later meer..