God

-Jij bidt niet!? Hoe doe jij het dan? Ben je niet gelovig? Ik snap het niet. Hoe kan dat?

-Nou, ik heb niet het gevoel dat ik ongelovig ben, maar ik bid niet, en ik geloof niet in een bepaalde religie. Ik kan in allerlei geloven wel een gedeelte volgen of geloven, maar dat sluit voor de religies meteen al uit dat ik erbij mag horen.

-Hoe denk je dan dat dit allemaal gekomen is? Toeval? Kijk nou eens goed. Dat is toch zelfs van het toeval teveel gevraagd.

-Jawel, maar ik zeg ook niet dat ik het antwoord op alle vragen heb, maar ik denk dat religies die vragen net zo min beantwoorden. Dat zijn voor mij slechts afspraken tussen mensen en dat staat in veel gevallen net zo ver af van god, als je het zo wil noemen, als ik.

En hoe rijm je dit dan met het feit dat we vorige week nog geesten hebben staan uitdrijven van de oude tombes. En hoe zit het met het geven aan de fantomen van elke eerste slok uit een fles. Dat zijn toch net zulke systemen als de religies. En ik zeg niet dat er niks van waar is, maar ik denk dat als veel mensen ergens in geloven, het sowieso waar wordt.
-Laten we er maar niet op doorgaan, we komen er toch niet uit. Ik blijf bij mijn standpunt, en jij bij het jouwe.

Toch gek. Deze zelfde week kreeg ik een e-mail van mijn ouders over de kloosters van dezelfde orde als waar een familielid bijhoort. En dat wil dus eigenlijk zeggen dat de invoering van het katolieke geloof hier mede hierdoor is bewerkstelligd, en nu kom ik zeggen dat ik dat weer niet geloof. Inderdaad we komen er niet uit, maar zo houden we ons bezig.

Although this picture seems to be taken somewhere in southeastern asia, it is not. I am still in Madagaskar, so that's where it is. But even with the amount of ricefields available, here they still need to import rice sometimes. They just eat too much of it.

Eindelijk even de stad uit. Wel naar een andere stad. De cycloon die hier een dorp van de kaart heeft geveegd, of eigenlijk is het op de kaart blijven staan maar in het echt is er weinig van over, voorkwam een tochtje naar de kust. Dat komt zeker nog. Gelukkig is Antsirabe erg anders dan Tana. Taxi’s zijn er vervangen door de pousse-pousse en het is lekker overzichtelijk klein.

We laten ons dus gewillig vervoeren door een blootvoetse pousse-pousse chauffeur. Ik heb het zelf ook even geprobeerd zoals je kunt zien, en om eerlijk te zijn is het fijner om het te besturen dan om er in te zitten. Na een toer door de stad was mijn rug namelijk zo beurs gebeukt dat ik het nu nog voel.

De reis alleen al was de moeite waard. De eeuwige rijstvelden worden afgewisseld door, door euh, eigenlijk worden ze helemaal niet afgewisseld. Er staat af en toe een graftombe naast, of er ligt een taxi-brousse op zijn kop in, maar echt ophouden doet het niet. Het is ook wel nodig hier want het gemiddelde rijstverbruik is een halve kilo per persoon per dag. Ik heb dan ook nog nooit een malagassisch bord leeg kunnen eten.

Check nog even de foto van de vorige keer hieronder. Het heeft meer in zich dan je misschien denkt. De kerel die de kop van de zebu vasthoudt heeft een T-shirt aan dat je over de hele wereld kunt vinden vlak na verkiezingen. De zittende president heeft een jaarproductie shirts laten drukken, en nu loopt dus de halve bevolking erin. Het shirt van de andere gozer heeft ook wel iets typisch. De betekenis van de engelse tekst die erop staat is waarschijnlijk voor hem een raadsel, hoewel hij het er best eens mee eens zou kunnen zijn. Ook dit kom je overal tegen waar men geen engels spreekt.

Zebu

(Nederlandse lezers: scroll down)

Para mi era la primera vez. Una ceremonia para envelopar los muertos y transportarles al cementario, una ceremonia verdadera Malagasy. Al inicio han llegado con un pollo, para sacrificarlo y asi correr los fantomos. Pero eso no es suficiente. Es importante que se sacrifica un Zebu - como una baca con un pequeño cerro a la espalda.

Pues, eso significo que yo me voy al abattoir (que’es-ce que c’est ça en Espagnol??) para buscarme un buen Zebu. Alli nos miran todos los Zebus un poco inquietos, porque saben porque hemos venido. Después de muchos peligros en el mismo abattoir, nos hemos comprado un Zebu, y el sale por su ultimo viaje. No vuelvo religioso, pero me hizo pensar de un tio que hizo lo mismo unos 2000 años atras.

Llegado al proyecto el zebu trata de escapar de sus “torredores” una vez mas, pero despues parece que acepta su distino, o bien lo han dado una patada fuerte.

Porque la tomba tiene inscripciones en Arabe, se han buscado un imam musulman, y por eso tambien el zebu tiendra que sangrar a la muerte. Bueno, al fin no es la experiencia mas limpia de mi vida, sino era interesante. Despues de cortar el cuello el zebu se mueve un poco mas, y se muere. La gente del abattoir lo cortan en pequeños pedazos y la gente toman unos. Al fin la gente del barrio vienen para pedir un pedazo tambien. Pero al momento que parece que no hay suficiente para todos, el chaos empieza. La desesperacion de la gente para obtener un poco de carne muestra la pobreza que hay aqui.

Para mi era una experiencia para conocer esta cadena de buscar, comprar, sacrifiar, repartir y comer un animal como eso. Solo me falta cocinarlo yo mismo, pero tengo un poco en el frizor.

Eso era solo una experiencia aqui, pero bueno, sera lo mas extraña hasta ahora. Pero si estan interesados, vienense a Madagaskar, es “vraiment extraordinair” aqui. ChR

La foto muestra lo tipico de muchas lugares. El que tiene la cabeza del Zebu tiene una camisa del presidente que el ha repartido antes los elecciones. El otro en la foto tiene una camisa tipica que dice algo que el no entiende, aunque en este caso puede ser que lo quiere de verdad. La gorra que tiene se puede bien utilisar para llevar la carne del zebu.

[Parece que me estoy perdiendo un poco el español. Es el idioma que se sacrifica primero al momento que entran el malagasy et el frances al mismo momento]

[NEDERLANDS]

Bultrug??

Op de bouwplaats zijn we toevallig gestuit op een aantal graftombes met arabische opschriften uit het jaar 1928. Volgens goede malagassische traditie moeten deze opnieuw in doeken gewikkeld worden en vervolgens naar een ander graf verplaatst worden. Dit kan niet gebeuren voordat er een offer is gebracht, enkele wijze woorden gesproken worden en wat rum of whiskey om de tombes gesprenkeld wordt.

Nadat de eigenaar van het terrein is op komen dagen met een haan om te offeren, lijkt het mij beter om de traditie te volgen en een zebu te gaan halen. Een hele ervaring kan ik zeggen.

Omdat er niks van te voren verteld is, moeten we hals over kop een slachthuis in de buurt vinden. Aldaar gekomen kijken de verwilderde zebu’s ons aan met de wetenschap dat we niet gekomen zijn om ze te aaien of een mooi belletje om te hangen. En aangezien in Madagaskar de dieren redelijk vrij rond lopen om vervolgens door de “superieure” mensen gevangen te worden, was het nog een redelijk gevaarlijke onderneming. Een van de dieren ontsnapt namelijk aan een vangstpoging en komt recht op ons af terwijl wij druk aan het afdingen zijn voor een goedkoop stukje vlees. Als de koop rond is gaat mijn nieuwe aankoop lopend onderweg voor wat zijn laatste reis zal worden. Ik kan niet onderdrukken hem af en toe met een houten kruis op zijn rug te hallucineren. Uiteindelijk was ook dit een oneerlijke strijd, maar hij heeft zijn beulen onderweg nog wel een paar keer flink weten te raken.

Eenmaal weer op de site is de imam klaar om de ceremonie bij te staan, en ook de meta-fysisch-astrologische priester is paraat. Het dier werd op een steen gelegd, waarna hij nog even een kwartslag gedraaid werd na onenigheid over de richting van Mekka, en zijn hals doorgesneden zodat hij dood bloedt.

Vervolgens kunnen de lichamen uit de graven te voorschijn worden gehaald en worden de stoffige restjes botten in nieuwe versierde lakens gewikkeld. Ondertussen wordt aan de andere kant de zebu in kleine stukjes gehakt en gesneden. Na deze douche van bloedspetters kunnen de stukken oneerlijk verdeeld worden. De mensen die op de site hebben gewerkt en moeten werken krijgen een groot deel. De mensen die mij persoonlijk kennen eigenen zich als vanzelfsprekend zich een nog groter deel toe, en vervolgens is het de beurt aan de mensen uit de wijk. Een lange rij vormt zich, en na een hele boel gesteggel en uitdelen komen ze erachter dat er waarschijnlijk niet genoeg is voor iedereen. De rij wordt tot een grote scrimmage waarbij ik bang ben dat er nog kinderen verdwijnen in een gat in de grond. Achteraf klaagt in ieder geval niemand daar over, wel dat er wat vlees in is gevallen, maar ik ga er vanuit dat dit van mijn eigen zebu is.

Uiteindelijk heb ik dus de hele keten meegemaakt. Het uitzoeken, kopen, offeren, verdelen en eten van een enkele zebu. ’s Avonds hadden we namelijk nog een kleine barbecue in een dorpje verderop. En ik heb nog steeds wat van hem in de vriezer liggen. Dus het zelf klaarmaken van mijn eigen zebu gaat er ook nog van komen…

In English?

I have to correct some of my positive reflections on the local president. His style is very progressive, but sometimes this has disastrous effects on a small scale. The accident I wrote about in my last posting in which a little child was killed, was actually caused by the presidential colonne. And just before we saw the accident, we saw this colonne racing through town as usual.

In the meantime I exchange ideas about worldwide issues through the internet, which is a very useful tool that has developed from the same source as many of global problems we discuss on it have. Finding a solution for those issues is sheer impossible, but discussing them has not harmed me yet. In the end everyone has their own responsibility, but together this should add up to complete responsibility for all actions performed by human beings. In the actual situation many things are not taking into account however.

When you buy Colombian bananas in Belgium this means you have to pay for the transport, but you also should account for its pollution. Also you are responsible for the income of some people in Colombia, and maybe in a way you are agreeing with the political situation of Colombia, because of the way these incomes are distributed. I know it is not simple to keep track of all the products you buy, either privately or professionally. Because often professionally used products are often seen as a responsibility of the boss, or only checked for economical value. The value of these products however is probably significantly higher than it is for privately bought products. The interlinkage to other sectors and other political, social or ecological influences is bigger as well. So help me out. Who is taking this responsibility?

I don’t think it helps for me to have energy saving light bulbs in my house, while I am building a power plant to be run on heavy fuel. At the same time this power plant is likely to be a lot cleaner than the pollution of the local trucks, busses and cars in Antananarivo relative to their energetic values.

I don’t think I will give an answer to any question here. But I just want to point out some of the, maybe philosofical, problems that I come across living here.

Buying local wooden products supports local economy, makes that someone can make a living. It saves out transport, but it potentially damages the unique environment of Madagaskar. So there is no perfect solution. But deciding to not even think about it because of that is a potentially bigger problem.

Aso

Het is toch elke keer weer geinig; een nieuwe taal. Vooral de vrije associatie die zich een weg baant op zoek naar de uithoeken van het talencentrum van de hersenen. En je komt soms op donkere plekken van verlaten woorden uit bijna vergeten talen terecht. Zeker een taal als het Malagasy geeft mij de aanleiding om mijn hersenen dit spelletje te laten spelen, omdat er anders helemaal geen houvast is om de woorden te onthouden.

Een paar voorbeelden: sorry of alstublieft is hier “azafat”, de link met de palestijnse vredes-terrorist is snel gemaakt. Als je niest zeg je zoiets als “vilain”, wat in andere talen niet als erg vriendelijk beschouwd kan worden. Brood spreek je hier uit als “mof”, terwijl die juist zorgden dat er een verder onbeduidende periode, helemaal geen brood op de plank was. Één is “Iray”, maar het is lastig om de link met de arabische muziekstijl te rijmen.

Dit is maar een greep uit de stortvloed aan taal die je hier toegeworpen krijgt. Misschien is het probleem dat ik me er voor open stel. Ik heb namelijk nog geen fransman ontmoet die ook maar een woord Malagasy over zijn lippen krijgt. De lippen van een Malagasy over hem heen krijgen, is overigens meestal geen enkel probleem.

Nu terug naar de foto. Het is duidelijk dat het tijd wordt om de rijst te oogsten. En gelukkig voor de eigenaar van de velden op de foto, hoeft hij geen duikbril te kopen om dat te doen. Net buiten de stad staan de velden onder een flinke laag water na de overvloedige regenval in het hele land van de afgelopen maanden. Hier in de stad valt het dus blijkbaar mee. Het mooie is dat de foto is genomen op nog geen 5 minuten van mijn huidige residentie. De rijstvelden zijn hier een aangename afwisseling in de naar uitlaatgassen stinkende stad.

Daarmee heb ik dan ook een van de weinige minpunten van Tana aangekaart. De luchtvervuiling. Alle renault 4tjes, 2Cvtjes, oldtimer peugeot, mercedes of suzuki stadsbussen maar ook kneitergrote SUV’s zorgen ervoor dat je af en toe je raampje dicht draait, al schijnt de zon nog zo lekker. Het verkeer zal voor menig Nederlander nog wel meer zorgen met zich mee brengen. Het is hier namelijk normaal om op de weg te lopen, en dat lijkt echt heel vaak tot gevaarlijke situaties te lijden, maar dat is maar zelden het geval. Al heb ik ondertussen al wel een slachtoffertje geteld van een ernstig ongeluk. Het probleem was dat er geen gaten in de nieuwe weg zitten, en er dus met volle vaart overheen gereden wordt. En de voetgangers zijn daar nog niet aan gewend…