Eindelijk even de stad uit. Wel naar een andere stad. De cycloon die hier een dorp van de kaart heeft geveegd, of eigenlijk is het op de kaart blijven staan maar in het echt is er weinig van over, voorkwam een tochtje naar de kust. Dat komt zeker nog. Gelukkig is Antsirabe erg anders dan Tana. Taxi’s zijn er vervangen door de pousse-pousse en het is lekker overzichtelijk klein.

We laten ons dus gewillig vervoeren door een blootvoetse pousse-pousse chauffeur. Ik heb het zelf ook even geprobeerd zoals je kunt zien, en om eerlijk te zijn is het fijner om het te besturen dan om er in te zitten. Na een toer door de stad was mijn rug namelijk zo beurs gebeukt dat ik het nu nog voel.

De reis alleen al was de moeite waard. De eeuwige rijstvelden worden afgewisseld door, door euh, eigenlijk worden ze helemaal niet afgewisseld. Er staat af en toe een graftombe naast, of er ligt een taxi-brousse op zijn kop in, maar echt ophouden doet het niet. Het is ook wel nodig hier want het gemiddelde rijstverbruik is een halve kilo per persoon per dag. Ik heb dan ook nog nooit een malagassisch bord leeg kunnen eten.

Check nog even de foto van de vorige keer hieronder. Het heeft meer in zich dan je misschien denkt. De kerel die de kop van de zebu vasthoudt heeft een T-shirt aan dat je over de hele wereld kunt vinden vlak na verkiezingen. De zittende president heeft een jaarproductie shirts laten drukken, en nu loopt dus de halve bevolking erin. Het shirt van de andere gozer heeft ook wel iets typisch. De betekenis van de engelse tekst die erop staat is waarschijnlijk voor hem een raadsel, hoewel hij het er best eens mee eens zou kunnen zijn. Ook dit kom je overal tegen waar men geen engels spreekt.